teatyn
teatyn (język polski)[edytuj]
- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) rel. zakonnik z katolickiego zgromadzenia opartego na regule św. Augustyna, założonego w XVI w. we włoskim Chieti; zob. też teatyni w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik teatyn teatyni / przest. teatynowie dopełniacz teatyna teatynów celownik teatynowi teatynom biernik teatyna teatynów narzędnik teatynem teatynami miejscownik teatynie teatynach wołacz teatynie teatyni / przest. teatynowie
- przykłady:
- (1.1) Wszyscy pamiętali ich z dzieciństwa i młodości jako chłopców nieco wyniosłych, bo kształconych u teatynów, noszących się prosto i dumnie[1].
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1) łac. Teate < Teate Marrucinorum, łacińskiej nazwy miasta Chieti
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ Olga Tokarczuk Księgi Jakubowe, Wydawnictwo Literackie sp. z o.o., Kraków 2014, ISBN 978-83-08-04939-3.