elukubracja

elukubracja (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɛlukuˈbraʦ̑ʲja], AS: [elukubracʹi ̯a], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) utwór literacki o niewielkiej wartości artystycznej, pisany mozolnie przez osobę pozbawioną talentu pisarskiego

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	elukubracja
dopełniacz	elukubracji
celownik	elukubracji
biernik	elukubrację
narzędnik	elukubracją
miejscownik	elukubracji
wołacz	elukubracjo

przykłady:

(1.1) Zaręba słuchał pobłażliwie wierszowanej elukubracji, gdzie było do syta berżerek, bladej luny, owieczek, mitycznych bogiń i górnie wysławianych amorów. Mdłe to było niczym flaki z olejem, więc doczekawszy się końca wyrzekł rubasznie: (…) (Władysław Stanisław Reymont "Rok 1794")

(1.1) Trudno by po prostu pojąć, jak człowiek rozsądny mógł pisać i czytać podobne elukubracje, gdyby nie Pismo Święte, dowodzące, że ludzie przychodzą na świat z zadatkiem głupoty.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. elucubrare

uwagi:

tłumaczenia:

• francuski: (1.1) élucubration ż
• hiszpański: (1.1) elucubración ż

źródła: