ꙗзꙑчьнъ
ꙗзꙑчьнъ (język staroruski)[edytuj]
- transliteracja:
- jazyčʹnʹy
- wymowa:
- znaczenia:
przymiotnik
- (1.1) językowy[1]
- (1.2) gadatliwy[1]
- (1.3) kłótliwy[1]
- (1.4) zagraniczny, obcy[1]
- (1.5) niechrześcijański, pogański[1]
- odmiana:
- (1.1-5)
odmiana prosta przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga m n ż m n ż m n ż mianownik ꙗзꙑчьнъ ꙗзꙑчьно ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнѣ ꙗзꙑчьни ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнꙑ dopełniacz ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнꙑ ꙗзꙑчьноу ꙗзꙑчьнъ celownik ꙗзꙑчьноу ꙗзꙑчьнѣ ꙗзꙑчьнома ꙗзꙑчьнама ꙗзꙑчьномъ ꙗзꙑчьнамъ biernik ꙗзꙑчьнъ ꙗзꙑчьно ꙗзꙑчьнѫ ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнѣ ꙗзꙑчьнꙑ ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнꙑ narzędnik ꙗзꙑчьнъмь ꙗзꙑчьнѭ ꙗзꙑчьнома ꙗзꙑчьнама ꙗзꙑчьнꙑ ꙗзꙑчьнами miejscownik ꙗзꙑчьнѣ ꙗзꙑчьноу ꙗзꙑчьнѣхъ ꙗзꙑчьнахъ wołacz ꙗзꙑчьнъ ꙗзꙑчьно ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнѣ ꙗзꙑчьни ꙗзꙑчьна ꙗзꙑчьнꙑ odmiana złożona przypadek liczba pojedyncza liczba podwójna liczba mnoga m n ż m n ż m n ż mianownik ꙗзꙑчьнꙑи ꙗзꙑчьноѥ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнѣи ꙗзꙑчьнии ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнꙑѩ dopełniacz ꙗзꙑчьного ꙗзꙑчьнꙑѣ ꙗзꙑчьноую ꙗзꙑчьнꙑихъ celownik ꙗзꙑчьному ꙗзꙑчьнои ꙗзꙑчьнꙑима ꙗзꙑчьнꙑимъ biernik ꙗзꙑчьнꙑи ꙗзꙑчьноѥ ꙗзꙑчьнѫѭ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнѣи ꙗзꙑчьнꙑѣ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнꙑѣ narzędnik ꙗзꙑчьнꙑимь ꙗзꙑчьнѭ ꙗзꙑчьнꙑима ꙗзꙑчьнꙑими miejscownik ꙗзꙑчьномь ꙗзꙑчьнои ꙗзꙑчьноую ꙗзꙑчьнꙑихъ wołacz ꙗзꙑчьнꙑи ꙗзꙑчьноѥ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнѣи ꙗзꙑчьнии ꙗзꙑчьнаꙗ ꙗзꙑчьнꙑѩ
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- (1.2) клюпотивъ, рѣчивитъ, язычьныи, говорливъ, мъногорѣчистъ
- (1.4) страньнъ, тоуждии, тоужии, язꙑчьскъ, варъварьскъ, иноплеменичьскъ
- (1.5) язꙑчьскъ, елиньскъ, коудешьскъ, поганьскъ, сатаниньскъ страньскыи
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. ꙗзꙑци m, ꙗзꙑкъ m, ꙗзꙑчькъ m, ꙗзꙑкоболѣзниѥ n, ꙗзꙑкоболѣзньствиѥ n, ꙗзꙑковрѣдиѥ n, ꙗзꙑчьникъ m, двоꙗзꙑчьникъ m, иноꙗзꙑчьникъ m, остроꙗзꙑчьство n, приꙗзꙑчьница ż
- przym. ꙗзꙑкосвѣтообразьнъ, ꙗзꙑчьскъ, двоꙗзꙑчьнъ, иноꙗзꙑчьнъ, поздьноꙗзꙑчьнъ, ꙗзꙑкоболивъ, моудьноꙗзꙑчьнъ
- przysł. ꙗзꙑчьскꙑ
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- źródłosłów dla rus. ꙗзы́чнъ > białor. язы́чны, ukr. язи́чний • ros. язы́чный
- odziedziczone z prasł. *ęzyčьnъ; synchronicznie złożenie ze st.rus. ꙗзꙑкъ + -ьнъ
- por. pol. języczny, czes. jazyčný, głuż. jazyčny, scs. ѩзꙑчьнъ, słń. jezíčen, serb. језичан
- uwagi:
- źródła: